Na czym polega diagnoza w terapii SI?
Do diagnozy zaburzeń integracji sensorycznej opracowano szereg testów i metod diagnostycznych, wśród których należy wymienić:
- Obserwację Kliniczną
- Południowo-Kalifornijskie Testy Integracji Sensorycznej (SCSIT)
- Testy Praksji (SIPT)
Dysfunkcje integracji sensorycznej mogą mieć różne nasilenie, od łagodnego po znaczne, przejawiają się w różny sposób. Objawy zaburzeń integracji sensorycznej często ze sobą współwystępują tworząc zespoły objawów.
Diagnoza w przypadku dysfunkcji integracji sensorycznej opiera się na wskazówkach, że dane procesy w ośrodkowym układzie nerwowym przebiegają nieprawidłowo. Jeden wskaźnik zwykle nie wskazuje jednoznacznie na zaburzenia integracji sensorycznej, dopiero po określeniu różnych wskaźników z różnych prób i testów możemy stwierdzić, że u tej osoby z dużym prawdopodobieństwem mamy do czynienia z zaburzeniami integracji sensorycznej, albo nie mamy i przyczyn zaburzeń należy poszukiwać gdzie indziej.
Układ przedsionkowy odgrywa istotną rolę w utrzymaniu równowagi, reakcjach posturalnych, percepcji wzrokowej, widzeniu przestrzeni i normalizacji mięśni oczu. Oceniając rozwój układu przedsionkowego badamy reakcje mięśni oczu i szyi. Ważną kliniczną obserwacją jest reakcja okoruchowa. Warto podkreślić, że wiele dzieci z trudnościami w uczeniu się, mających kłopoty z przetwarzaniem bodźców przedsionkowych często przejawia zaburzenia w wolnych ruchach oczu i płynnym szybkim ogniskowaniu wzroku.
Badając procesy integracji sensorycznej prowadzimy obserwacje pod kątem zaburzeń podstawowych układów przetwarzania bodźców sensorycznych.
